1.شايد بزرگترين تاسف زندگيم اين باشه كه در رشته خودم كار نمى كنم.
2. يك مطلب خيلي جالب داشت مجمع ديوانگان در مورد كار و اشتغال و در مقابل اون اوقات فراغت و سرگرمى .. خيلي درباره من درست بود.
3. وقتى ايشالاه بالاخره از دبى بريم حتما درس مى خونم دوباره.
4. مامانم پيش ما هستند و من قراره برم سفر كارى واقعا ديگه بهتر از اين همزمانى امكان نداشت :)

به عكسى كه چند دقيقه پيش ازم گرفته شده نگاه مى كنم و از خودم مى پرسم: كي اينقدر زشت شدم؟

دختركم رو به مدرسه مى رسونم. بدو كتاب علوم بسيار قطورش رو از توى كيفش در مى آره و كتابى كه تازگى داره مي خونه رو يواشكى مى ذاره وسط كتاباش و بدون حتى نيم نگاهى به من مى ره تو كلاسش. از خودم مي پرسم: قدقدم كى اينقدر بزرگ شد؟

كتابى كه اين روزها مي خونه رو از دوست هنديش قرض گرفته كه داستان هاى كوتاه ملانصرالدين هندى هاست (به اسم سپاندى) به صورت كميك استريپ و به زبان انگليسى. خيلى از خوندنش مى خنده و من هنوز حوصله ام نشده كه براش از ملانصرالدين حرف بزنم ..

دلم خيلى گرفته خيلى زياد. خسته و له ام. له له .. آقاى همساده ..

از وقتى نقره خانوم گل رو حامله بودم تا حالا اينجا مرتب ننوشته ام .. وبلاگ داشتن اون روزهاي اول مهاجرت خيلى كمك خوبى بود. بعدش ديگه نه .. شايد حالا دوباره بتونه از ديوانه شدنم جلوگيرى كنه يا نذاره كه كارهاى ديوانه وارى بكنم ..

يا اينكه كمك كنه حرفهايى نزنم كه عزيزانم رو ناراحت كنه. ولى بدجورى هم بريده ام.

ديگه نمى تونم مسافت طولانى در ترافيك ديوانه و بى شعور دبى رانندگي كنم. نمي تونم با همكاران رنگارنگ و مديران بى رحم كار كنم. نمى تونم همه روز رو از بچه كوچكم دور باشم. ذخيره توانم به پايان رسيده. حداقل بايد يك روز مرخصى استعلاجى بگيرم. اووووف

كاشكى حداقل مي تونستم مطمئن باشم كه اگر از اين كار استعفا بدم بعدش پشيمون نمي شم. بيشترين چيزى كه ازش در زندگي متنفرم "عدم اطمينان" است كه هيچوقت هيچ كار صددرصد درستى وجود نداره. عجب درس سختى بود براى فراگرفتن. هميشه يك جاى كار مى لنگه. كاش هميشه جوون و بى خيال و پرانرژى مي موندم. همون كسى كه هيچى براش مساله نمى شد و هميشه راه حل سهل و ممتنعى براش وجود داشت. كاشكى مشت هاى زندگي رو نمي خوردم و مى تونستم هميشه ساده فكر كنم و ساده تصميم بگيرم و تصميماتم رو اينقدر زير سوال نبرم.